از آنجا که رسول اکرم(صلى الله علیه وآله) مَن به الوجود و کمالات وجود ماست، و واسطه تربیت تکوینیه و تشریعیه رب العالمین نسبت به ماست، و بر هر مسلمانى به هدایتى که به مبدأ و معاد و «مَنْ اَرْسَلَ اللهُ» و «ما اَنْزَلَ اللهُ» فرموده حق حیات ابد دارد، به مقتضاى ادراک عقل به وجوب شکر منعم، و حکم شرع به لزوم مودّت ذى القربى: (قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُربى)? و این که فاطمه احبّ و اَقرب خلق به رسول خداست، وظیفه ما این است که در این مصیبت کبرى که ناموس خدا و بضعه خاتم انبیاء و کفو سید اوصیا و مادر ائمه هدى نیمه شب غریبانه دفن شد، و قبر او که گنجینه اسرار خداست مخفى مانْد، بپا خیزیم و آن چه در توان داریم، در تعظیم شعائر روز شهادت او انجام دهیم، چون شهادت آن حضرت سند احقاق حق اوّل المظلومین است «وَ لَمْ أَرَ مِثْلَهُ حَقًّا أُضِیعا»?.
احیاى روز شهادت آن حضرت به شعائر فاطمیه احیاى امر امیرالمؤمنین است، و احیاى امر آن حضرت که نفْس رسول خداست، احیاء امر خاتم النبیین است، و احیاى امر سید انبیاء احیاى امر تمام انبیاء و مرسلین است، و احیاى امر پیغمبران خدا احیاى معرفت و عبادت ربّ العالمین است.
و به حکم ( یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللهَ وَابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ )? به این وسیله ، بهترین عمل را که رضایت خدا و رسول خدا و ائمه هدى (علیهم السلام)است ، به تعظیم شعائر مصیبت آن حضرت ذخیره نمایند .
امید است به همت کسانى که امیدوار به شفاعت پدرش در روز قیامت هستند، و آرزومند دیدار شوهرش هنگام جان دادنند، و در وحشت و وحدت شب اول قبر به جز دعاى صدیقه کبرى امید به جایى ندارند، در حد امکان متناسب با عظمت آن حضرت عزادارى انجام شود، و همه هیئات مذهبى در مصیبت «أمّ الأئمة النقباء» براى تسلیت حضرت سبط اکبر و حضرت سیدالشهداء(علیهما السلام)پرچمهاى عزا را بردارند، به امید آن که تعزیتى باشد از امّت به پدر و شوهر او که شخص اوّل و دوم عالم امکانند، و مرهمى باشد بر جراحت قلب فرزندان معصوم او که ائمه اِنس و جانند، و عرض ارادتى باشد به کسى که اکنون لنگر زمین و آسمان و ولى عصر و صاحب الزّمان است.
بر عموم مؤمنین توجه به این نکته لازم است که نه از راه تعصب و تحکم، بلکه به مقتضاى دلیل و برهان (إِنَّ الدِّینَ عِنْدَاللهِ الاِْسْلامُ )? و این که اسلام به اصول و فروعش قائم است به ائمه معصومین: «بِنا عُرِفَ اللهُ بِنا عُبِدَاللهُ نَحْنُ الاَْدِلاَّءُ عَلَى اللهِ وَ لَوْلانا ما عُبِدَاللهُ»?، و دستهاى مرموزى در کار است که رابطه مستحکم این ملت را با ائمه هدى که چراغ راه هدایت و کشتى نجات امتند سست کنند، و هدایت به این صراط مستقیم را که ثمره حیات ائمه معصومین و نتیجه جهاد علمى و عملى علماى ربانیین و فقهاى راشدین است، به ضلال مبین که انحراف از ولایت اولیاء الله و برائت از اعداءالله است مبدل کنند، بنابراین وظیفه عقلى و شرعى ایجاب مى کند با تعظیم شعائر مذهب که مصداق بارز آن اظهار ارادت به مقام صدّیقه کبرى است، اعتصام به حبل الله را که «قرآن و عترت» مى باشد ابراز، و طریقه حقّه را از قُطاع الطریق سبیل الله الاعظم صیانت نمایند.
خوشا به حال کسانى که موفق شوند به خدمت به آستان مقدس آن شفیعه روز جزا، و به رضایت آن حضرت نائل شوند به رضاى خدا، که رضاى خدا منتهى الآمال انبیاء و اولیاء است: (ذلِکَ فَضْلُ اللهِ یؤْتِیهِ مَنْ یشاءُ)?، و باید به اقامه شعائر روز شهادت آن حضرت، این طریقه حقّه از نیرنگ مخالفین و منافقین صیانت شود.
